موجود در کتابخانه تخصصی علوم حدیث
نویسنده ایزدی، امه الله
موضوع-
راهنمای مکان کتاب-
نوع منبعپایان نامه
تاریخ تولید2020-12-05
دانشکدهعلوم حدیث
رشته تحصیلیعلوم حدیث گرایش تفسیر اثری
سال تحصیل1391
چکیدهعلم بدیع در کنار معانی و بیان، یکی از علوم سه گانه ای است که به طور کلی تحت عنوان (علوم بلاغی) نام گذاری شده اند. از همان قرون اولیه ی اسلامی به دلیل توجه به بعد ادبی قرآن کریم، تدوین کتب بدیع القرآن رواج یافت و مولفان این کتاب ها با توجه و دقت در ارتباطی که بین الفاظ قرآن کریم است و تدبر در جنبه ی بلاغی کلام الهی متوجه زیبایی هایی شدند که اگر از آن ها چشم پوشی می شد، در درک سخن حق دچار لغزش می شدند و از طرفی، روشنگری نسبت به رابطه ی الفاظ باعث فهم دقیق تر آیات می گردید. هم چنین از همان آغاز، ادیبان و سخن شناسان در پی نام گذاری آن زیبایی ها بر آمدند. این نام گذاری ها در آغاز شامل تعداد معدودی بود وبه مرور زمان هم بر تعداد آن ها افزوده شد و هم در ذیل هر عنوان تقسیم بندی هایی ایجاد گردید، لیکن همین افزایش نام گذاری ها و تقسیمات، در کتب بعدی باعث ایجاد اختلالات ونابسامانی هایی در عناوین موجود در کتاب های بدیع القرآن گردید؛ طوری که گاه برای یک عنوان تعاریف متعددی می آمد و یا برای یک تعریف عناوین گوناگونی استعمال می شد. در حوزه ی مصادیق نیز آشفتگی ها کم تر از این نیست. به خصوص در مورد آرایه هایی که به یکدیگر نزدیک ترند، مانند (تفسیر) و(تقسیم) تداخل مصادیق بیشتر دیده میشود. بنابراین وبا توجه به نابسامانی های موجود در کتاب ها، تدوین فرهنگی که علاوه بر بررسی و نشان دادن آشفتگی ها به تنظیم مدخل های مختلف بدیعی بپردازد، بسیار لازم مینماید. پژوهش حاضر در پی آن است که پس از بررسی تطور تاریخی علم بدیع، خلأ مذکور را پر کند و نقش توجه به بدیع را در فهم کتاب خدا روشن سازد
کلیدواژه ها -
