موجود در کتابخانه تخصصی علوم حدیث
نویسنده سرائی، زهرا
موضوع-
راهنمای مکان کتاب-
نوع منبعپایان نامه
تاریخ تولید2020-12-05
دانشگاهقرآن و حدیث - پردیس تهران
رشته تحصیلیعلوم حدیث گرایش نهج البلاغه
سال تحصیل1395
چکیدهبهره‌مندی از نهج البلاغه، به‌عنوان چشمه‌ی زلال معرفت، وابسته به ایجاد شرایط و برطرف کردن موانعی است، که از جمله‌ی آن، توجه به استعمالات و فهم لغت است که بدون توجه به آن‌ها، دست‌یابی به مراد گوینده حاصل نمی‌شود. بنابراین اثر پیش‌رو با هدف تحلیل و بررسی واژگان دشوار نهج البلاغه در محدوده‌ی حکمت‌های 204 تا084 انجام پذیرفته است.آنچه در این پژوهش، مورد نظر قرار گرفت، دست‌یابی به معنا یا معانی ریشه‌ی واژگان مورد نظر، به‌خصوص معنای کلمه، در زمان صدور نهج البلاغه بود، تا از این رهگذر، مراد واقعی امام علی (ع) از به‌کار بردن آن‌ها به‌دست آید. به همین منظور، کتب لغت کهن، کتب غریب الحدیث و هم‌چنین کتاب فروق اللغة مورد بررسی قرار گرفت. در این مرحله، آنچه که به‌دست آمد، دست‌یابی به معنای اولیه‌ای از واژه‌ی مورد نظر بود. در مرحله‌ی بعد، کاربردهای مختلف این واژگان در قرآن و نهج البلاغه بررسی شد و هم‌چنین شروحی که به بررسی این واژه پرداخته بودند، مورد نظر قرار گرفت. در انتها و در مرحله‌ی نتیجه‌گیری، با توجه به نتایج به دست آمده از مراحل فوق، و توجه به قرائن موجود در کلام امام، با دیدی تحلیلی و استدلالی، معنای اصلی واژه‌ی مورد نظر به‌دست آمد.به‌کارگیری مراحل فوق، منجر به این شد که معلوم شود، برخی از ترجمه‌های موجود نهج البلاغه، معنای درستی از واژه ارائه نداده‌اند. به همین خاطر، بخشی برای بررسی ترجمه‌ها و مقایسه‌ی آن‌ها اختصاص یافت و ترجمه‌ی درست‌تر برگزیده شد.واژه‌های کلیدی: نهج البلاغه، واژه، اصل، حکمت
کلیدواژه ها -
